'Als je doet waar je van houdt, hoef je nooit één dag in je leven te werken’ -
For English scroll down.
Vandaar dat ik na de middelbare school jarenlang over de wereld heb gezworven. Terug in Nederland raakte ik verzeild in het destijds florerende experimentele theatercircuit en begon mijn muzikale aspiraties te ontplooien bij de dans- en theatergroep van Shusaku. In ’82 stonden we in het Holland Festival en de jaren daarna toerden we door de wereld. In die tijd ontwikkelde ik passie voor shiatsu en lichaamswerk, theater, lichtontwerp & decor en genoot met volle teugen van het artiestenleven wat me in contact bracht met mensen als Eric Clapton, Ramses Shaffy, Georges Moustaki en Jango Edwards, een clown met wie we later de grootste lol beleefden op de 'Broken Dream' Festivals in binnen- en buitenland. Toen Mick Jagger in 1982 concert-organisatie MoJo vroeg om een vervanger voor de J.Geilsband, die naast Niels Lofgrum en anderen het voorprogramma van de Rolling Stones in de Rotterdamse Kuip zou verzorgen, werden wij door Mick Jagger als act gekozen. Hij zocht iets 'onbekends en verrassend'. Niets was absurder om opeens voor 60.000 man te spelen, al was het maar voor 25 minuten! Ik had één klein moment de illusie me een wereldster te voelen op het immense podium met duizenden watts van de 30 meter hoge geluidswal, hoewel het gierende gefluit van de Stones-fanaten vooraan wel duidelijk maakten dat ze niet voor ons waren komen. Backstage een potje pingpongen, wat Charlie Watts en Bill Wyman deden terwijl Keith Richards en Ronnie Wood luidruchtig jamden in de catacomben naast onze kleedkamer. Mick werd in een met krantenpapier volgestouwd Michelin-pak gehesen terwijl hij interviews gaf voor zijn optreden. Ik werd zelden zo geraakt toen de legendarische band vanaf de eerste noot een statement neerzette wat me tot op heden kippenvel bezorgt met hun intro van het destijds voor mij favoriete Black&Blue.
Veel optredens in Europa en daarbuiten volgden met de environment theatergroep Shuasku en later vanaf '85 met mijn band ‘Oblique’. Samen met muzikale partner Tom Bachmann, daarvoor drummer bij de 'Time Bandits', verzorgden we de muziek voor documentaires, film, TV, theater- en dansproducties in onze studio te Amsterdam voor binnen- en buitenlandse opdrachtgevers. Gaandeweg groeide mijn belangstelling voor lichaamstaal die muzikaal om ondersteuning vroeg. Bij het keer op keer terugspoelen van beeldmateriaal, nodig om de muziek te componeren, werd ik geboeid door het non verbale en wilde meer weten over de inhoud ervan. Er bestond weinig tot geen literatuur over, anders dan Paul Ekman’s micro-expressie.
Pas toen ik in 2002 de Franse Canadees Turchet ontmoette werden veel van mijn vragen over lichaamstaal beantwoord. Door lichaamstaal op empirische wijze te benaderen en disciplines als psychologie, gedrags- en bewegingsleer en de neurowetenschappen erbij te betrekken werd lichaamstaal inzichtelijk. De daaropvolgende jaren erna bestudeerde ik alle facetten van lichamelijke reacties en rondde mijn studies uiteindelijk succesvol af in Parijs. Ik werkte sindsdien als docent lichaamstaal op o.a. de HvA/UvA, tot ik in 2016 het Expertisecentrum Lichaamstaal Nederland oprichtte om de uitgebreide opleiding lichaamstaal uit te kunnen dragen. Ik publiceer over lichaamstaal en geef lezingen op universiteiten. De laatste jaren geef ik vooral les aan professionals waaronder rechters en juristen, onderwijsdeskundigen, jeugdzorg-medewerkers, politie- en recherche en communicatie-experts. Tja, kennis van lichaamstaal komt overal van pas, op straat, op het werk en thuis. We kunnen niet zonder!
​
De laatste jaren richt ik me op ouderverstoting; een kwaadaardig gezwel dat bij veel vechtscheidingen speelt, wat ook mij is overkomen. Ik weet nog dat ik samen met de moeder van mijn zoon aan tafel zat om in de documentaire Reliflex uit te leggen dat culturele verschillen (zij is Tunesisch) niet tussen ons in mag komen te staan. Helaas het werd de aanleiding voor onze scheiding. Enkele jaren later moest ik vechten om mijn zoon nog te kunnen zien omdat mijn intussen ex-vrouw elk contact en communicatie tussen ons weigerde. Haar handelen resulteerde in ouderverstoting voor mijn zoon, met wie ik tot zijn 7e een warme goede band had opgebouwd, vooral omdat ik de eerste vijf jaren van zijn leven voor hem had gezorgd. Zijn moeder bleef sindsdien maar herhalen dat hij mij niet wil zien, maar geen enkel kind zegt zoiets uit eigen wil. Ik hou van mijn zoon en wens hem alle sterkte en geluk van de wereld. Ik neem hem niets kwalijk, ook niet in de BNNVARA-documentaire Verstoten Vaders (2020.
Helaas worden de signalen van ouderverstoting (pariental alienation) in Nederland nauwelijks herkend cq erkend door hulpverlening en rechters.
Deze vorm van kindermishandeling is erg schadelijk voor een kind, met alle gevolgen van dien.
Ik hoop vanuit mijn hart dat de Nederlandse rechtspraak hier ooit een einde aan maakt!
'I've always followed my heart and done what I liked. Unexplored paths are awesome.
​
As a young student -studying psychology and cultural anthropology- I wanted to see the world. I left Holland early '70's and travelled through the middle east over land to India. The most intriguing of this journey was the diversitiy of cultures passing countries; how body language influences the communication. It motivated me to study body language, but a study at University did not exist. Meanwhile my musical aspirations gave opportunities to travel through the world in a different way.
In the beginning of this century I found a study non verbal communication in France. I wanted to decipher body language and started my studies in Paris.
These last years I specialized in forensic analysis of body language and work for Expertisecentrum Lichaamstaal Nederland.
​
During my life I met a lot of enlightened people; some were spiritual others practical and lived different relationships with the women that I loved. One of them, a belly dancing Arab woman, gave me a son. But in order to punish me divorcing her, she thwarted me all contact with my son for many years...very damaging for a child.
​
The last years of my life I have been active to bring Parental Alienation Syndrome to the surface, since it is a malignant tumor in many fighting divorces.
I remember sitting at the table with the Arab mother of my son during our marriage that cultural differences (she is Tunisian) should never come in between (documentary Reliflex) . A few years later I had to fight in court in order to keep contact with my 7 year old son. His mother refused me all contact with my son, who suffered from parental alienation (documentary 'Verstoten Vaders'). Since then I publish articles about Parental Alienation on social media, a mentally sick making and harmful means of taking revenge on the ex-partner on the back of an innocent child.
​